Ας ήταν

Ας ήταν, να έρθεις κατά την άνοιξη,
με τα Μαγιάτικα τ' άνθη τα πρώτα,
καθώς οι κάλυκες, πλέρια θα λούζονταν
απ' τ' αστρικά τ' άχραντα φώτα.

Κι όπως, τα γύρω όλα θ' ανθίζανε
με τα ευώδη, τα τρυφερά τους,
εμείς, στα κρίνα και στα αμάραντα,
θε να χαιρόμασταν, τους περιπάτους.

Το πρωινό της χλόης το πάτημα,
θα ήταν χαλί του έρωτά μας,
εκεί που ζουν τ' άγρια, τ' ανήμερα,
εκεί που αγάλλεται, η καρδιά μας.

Πού οι ρεματιές, τα πεύκα, τα έλατα.
Πού του βουνού οι οξιές. Τ' αγέρια.
Πού τα πουλιά με το κελάϊδισμα.
Κι εμείς, οι δυο κάτω απ' τ' αστέρια.

Ας ήταν, να έρθεις κατά την άνοιξη.
Ας ήταν να έρθεις, έρωτά μου.
Δείλι κι αυγή. Τις νύχτες, νοιώθοντας
σφικτά να κράταγα, στην αγκαλιά μου.



©Γιώργος Ν. Μανέτας