Ανεκπλήρωτα όνειρα

Σαν κοιμόταν, ταξίδευε με το νου κι ονειρεύονταν
πως ταξίδια θα πήγαινε κει που τ' άγρια πελάγη.
Ψηλαφούσε στον ύπνο του τα επώμια, τα διάσημα
κι όσα πόθησε, φάνταζαν πλείστα μπάρκα να διάγει.

Θυμικό παραλήρημα στων αισθήσεων τα κύματα.
Στ' όνειρό του, τ' ανέφικτο κι η επίμονη πλάνη.
(Όσα αγάπησε κι ήθελε μα ποτέ του δεν χάρηκε,
του φαντάζουν σαν έρωτες, που θωρεί μα δε φτάνει).

Βιάζει ο νους του τα χρώματα ν' αντικρίσει στ' απύθμενα
και στ' αγνάντι, τ' ανήμερα τα θεριά της θαλάσσης.
Ν' αναπλάσει, τ' απόκοσμα τα μεγάλα της σύμπαντα
προσδοκά, κι όσα τόλμησε στου μυαλού τις διαστάσεις.

Ένα κέντημα ο κόσμος του κι όσο νείρεται, ατέρμονος
μα στο ξύπνημα, ξέρει πως, ξεγελά τον εαυτό του.
Προσπερνά τ' ανεκπλήρωτα και καμώνεται αδιάφορος,
πως του ονείρου ό,τι χάθηκε, θα 'ναι πάλι δικό του.

©Γιώργος Ν. Μανέτας