Η γυναίκα του ναυτικού

Συγγνώμη πρέπει να ζητήσει η Μοίρα από μένα
που μ' άφησε μονάχη μου σε σπίτια ερημωμένα.
Κανείς! ποτέ δε γνοιάστηκε να πει: Πώς τα περνά;
Μονάχα οι γύρω βιάζονταν να κρίνουν αυστηρά.

Συγγνώμη πρέπει να ζητήσει η Μοίρα, από μένα
κι ας φρόντιζε μονάχη της για τούτα τα γραμμένα.
Να μη μου στέκει εδώ κανείς - λες κι ήμουν η Αμαρτία,
που απέριξαν σαν μοναχή σε κάποιαν εκκλησία.

Όμως... εγώ τα συγχωρώ, δεν περιμένω κάτι -
κόλαση και παράδεισος μου κλείσανε το μάτι!
μα κι αν η Μοίρα, το 'θελε για πάντα να προσμένω...
αχ! σαν τα μάτια μου κλειστούν ερωτευμένη μένω!

Φάρος θα γίνω κι ουρανός με σύννεφο που αστράφτει
κι όλα τα πέλαγα μαθές στον π' αγαπώ το ναύτη.
Του ναυτικού είν' η σύζυγος, θάλασσα αγριεμένη!
Ό,τι αγαπά και λαχταρά, λατρεύει να προσμένει.

©Γιώργος Ν. Μανέτας