Γιατί...;

Γιατί την λάτρεψα θαρρώ πως σιώπησε για πάντα.
Τις ώρες πένθιμα περνώ και σκέψη άλλη δεν κάνω
παρά μονάχα μήπως δω κοιτώντας στον εξάντα.
Μήπως στ' αστέρια, να μπορώ τουλάχιστον να φτάνω.

Αχ! πώς στενάχωρα περνούν των στοχασμών μου οι ώρες!
Πέτρα θα γίνω να ριχτώ στης θάλασσας τα μάκρη,
κι όταν θε να 'ρχονται να δουν του Ποσειδώνα οι κόρες,
θα λέω, για κάποιον έρωτα θέλησ' αυτήν την άκρη.

Θα ερημωθώ κει μέσα της ώσπου βυθός να γίνω!
Ώσπου ν' απλώσουν γύρωθε και στον γρανίτη επάνω,
τα πικραμένα του έρωτα - που θα τα κατευθύνω:
Που ως να κοπάσει, το άδικο... με φύκη θα τα ράνω.

Κι αλλόκοσμος ως θα στέκομαι μιας κι απ' αρμύρα θα 'μαι,
κι ανήμπορος ως θα σήπομαι κειδά με τα καράβια,
σαν θα κοιτώ του σύμπαντος τ' αστέρια, θα λυπάμαι,
εκθειάζοντας τον Έρωτα, με θαυμασμό κι ευλάβεια.

©Γιώργος Ν. Μανέτας