Καρτερία


Τον καρτερώ απ' το πέλαγο για να μου γνέψει πάλι.
Για να μου πει, ποια θα 'θελε να ψάξω ακρογιαλιά.
Απ' το μουράγιο κι έπειτα, το κύμα που με βάλλει,
σε άλλη με σπρώχνει του έρωτα πελαγινή αγκαλιά.

Παρακαλώ σε, θάλασσα, παρακαλώ σε, κύμα,
κι εσείς, άνεμοι, δώσε τε να τον συναντηθώ.
Έρωτα!; τι σε χάλασε και δεν θωρείς το σχήμα;
Τόξευσε τ' άγια βέλη σου, πριν τον απαρνηθώ.

Για να μπορώ τα χείλη του να τα φιλήσω πάλι.
Για να μπορώ τα χέρια του και πάλι να κρατώ.
Για να μπορώ κατάσαρκα να φέρω στην αγκάλη
κι έγνοια μονάχη, δίπλα του, για πάντα ν' αγαπώ.

Όμως, στο κιάλι προσπαθώ μα δεν μπορώ να φτάσω.
Μια τον κρατώ στα χέρια μου και μια που μου γλιστρά.
Ας ήτανε, τρόπο να βρω στα χείλη του να στάσω
κι ανέγνοιαστη πια, να χαρώ γιατί θα μ' αγαπά.

©Γιώργος Ν. Μανέτας