Αιγαίο


Αναγαλλιάζω σαν κοιτώ την θάλασσα την πλέρια
κι όλο κει μέσα χάνομαι και λαχταρώ να δω
τ' άπειρα, εκείνα πάνωθε του δειλινού τ' αστέρια.
Τα σύμπαντα, που σαν κοιτώ ποθώ να στιχουργώ.

Ό,τι το λεύτερο αγαπώ που μου χαρίζει η φύση
κι ακόμη, πίσω όταν κοιτώ και βλέπω το βουνό.
Και βλέπω αυτά που χαίρομαι κι έχω πολύ αγαπήσει
τόσο, που νοιώθω μέσα μου σαν να τα κοινωνώ.

Και νοιώθω ρίγος, κάποτε, σαν της ψυχής το ρίγος
να διαπερνά το σώμα μου με θέρμη αληθινή,
που από τον βράχο ως στέκομαι, ο ταπεινός, ο λίγος,
λέγω, πως θα 'θελα η ζωή, να ΄ταν παντοτινή.

Κι έτσι, ως η μέρα σβήνεται και το σκοτάδι αρχίζει,
παίρνω τον δρόμο τον μακρύ με την ψυχή μισή,
μα πίσω πάντοτε κοιτώ ψάχνοντας τι τα ορίζει:
πόθεν το τέλος καθενός και πόθεν του η αρχή.

©Γιώργος Ν. Μανέτας