Έρωτας

Ο Έρωτας! πάντα ο Έρωτας μας κυβερνά και θέλει
των στοχασμών οι ρίμες μας, σαν σε θολό πρωινό.
Σαν να μη θέλει, στις ερμιές εκείνος ν' αναστέλλει,
παρά να μοιάζει στο άφατο, το υγειές αληθινό.

Μήπως, δεν θέλει άλλο να ζεις καθώς τα ξεροτόπια,
σκέψου, και δώσου λεύτερος κι αφέσου στην ορμή.
Όπως ο κάμπος, που διψά να σπέρνουν ηλιοτρόπια -
ερωτικά στα στήθη σου να πάλλονται οι παλμοί.

Πόνος οξύς, επίμονος! λάβρος φορές, μα θείος...
που σ' εξωθεί... ως τ' άπειρα τα σύμπαντα, μαθές.
Κι αν δε το νοιώσεις, φρόντισε να μάθεις πόσο αστείος
θε να 'ταν ο έρωτας, για σε, πριν έρθει το απεχθές...

Δώσου! Αφέσου! οι λέξεις μου... μακάρια μεσημέρια,
σαν από θέρος κι άνεμο να 'χουν σφοδρά πληγεί.
Σαν με το φως να σκάλισαν τ' άπειρα εκείνα αστέρια.
Ω! της ψυχής ο στίχος μου: βέλος! στόχος! πληγή.

©Γιώργος Ν. Μανέτας