Με πάθος και με ζέση

Απ' την αιώνια φυλακή μου σώσε με
κι ένα κομμάτι τ' ουρανού σου δώσε με,
προσκέφαλο να φτιάξω,
να γείρω το κεφάλι μου κει κλαίγοντας
και πριν σου τ' αναφέρω, πρώτα φλέγοντας
τον Έρωτα να κάψω.

Ν' αρχίσω απ' της αγάπης όλα τ' άδικα,
τα λόγια τα μεγάλα και τ' αυθάδικα,
τις όποιες υποσχέσεις...
Την τέφρα ν' αναδεύω απ' τα χαλάσματα,
να δεις πόσα τ' αδέσποτα φαντάσματα,
στου έρωτα τις σχέσεις.

Σε δρόμους να σε πάω πέρα αδιάβατους,
που η νύχτα τους ορίζει: απαράβατους·
της ηθικής οι νόμοι.
Τα ράκη να σου δείξω, πού ναυάγησαν
και πώς, τα αίματά τους τ' αποστράγγισαν,
με δίχως μια συγγνώμη.

Της πολιτείας τα ψεύδη τα παράλογα
θε να σου δείξω... κι ό,τι από τ' ανάλογα,
μιας κοινωνίας που φθίνει.
Τον άνθρωπο, ολοένα που βυθίζεται
και ηθελημένα θέλει ν' απελπίζεται
κι αγώνα να μη δίνει.

Και κλείνοντας - μιας κι όλ' αυτά τα γνώρισα,
στο αγνό μέσα του νου μου τα ξεχώρισα,
γιατί δεν είχαν θέση.
Κι αν έκλαψα για τούτα κι άλλως πόνεσα,
τα σπούδασα μα δεν τα περιφρόνησα,
με πάθος και με ζέση.

©Γιώργος Ν. Μανέτας