Αντίο

Αντίο θα πω στην ποίηση,
μιας και δεν ενυπάρχω...
Τα όποια λάθη, συνοικούν
μέσα στις σκέψεις κι αντηχούν,
πως μόνος πια θα υπάρχω..

Πως μόνος μου, κάθε λεπτό
κι η θλίψη μου, ολημέρα...
Τι πόθησα - αχ! θα το πω:
να πρόσμενα ποιαν αγαπώ
αυγή μέχρις εσπέρα,

στην αγκαλιά μου τη ζεστή
να την κρατώ, να σβένω.
Μ' αυτήν, να νοιώθω πιότερο
τον έρωτα, ιερότερο!
Γι' αυτήν και να πεθαίνω.

Αντίο θα πω για πάντοτε
κι άλλοτε δεν θα γράψω.
Στερνή φορά που την φιλώ
και μειδιώ σαν της γελώ,
μπροστά της να μην κλάψω..

©Γιώργος Ν. Μανέτας