Κυνάνη

Έχω έναν έρωτα σφοδρό, που 'χει κορμί πανώριο,
που όταν διοπτεύω στ' όργανο που λένε παλλινώριο,
στο Άλφα τη βλέπω τ' αστεριού που λένε του Κενταύρου,
κι άλλοτε μέσα στο βαθύ του σύμπαντος του μαύρου.

Κάποιες φορές, στης γέφυρας του καραβιού τη βάρδια,
νοιώθω πως φάσμα στέκεται μες στα πηχτά σκοτάδια·
να βγαίνει από τη θάλασσα σα να 'ταν η γοργόνα,
σα να 'ταν, η λατρευτική στις προσευχές μου εικόνα.

Κι άλλοτε, πάλι, τη θωρώ κει που το φως του φάρου
και υπό τη λάμψη, ως να 'ρχεται με τη φωνή του γλάρου
και να πετάει στα πάνωθε, πού τ' ουρανού του εβδόμου
ή απ' τα πινά - στο εξώτατο το κέρας του επιδρόμου.

Η Κυνάνη, πλάσμα λατρευτό - ως πού σμιλεύουν τ' άστρα,
ως πού τυλίγουν τ' όνειρο αντί αργαλειού, στη διάστρα,
είναι θεριό της θάλασσας και ξωτικό του ανέμου!
Είναι της Άνοιξης ο ανθός και τ ' όπλο του πολέμου.

©Γιώργος Ν. Μανέτας