Αντίο ΙΙ

- Αντίο στερνό στον έρωτα θα πω και στην αγάπη.
Πώς ν' αποδώσω, να αισθανθώ και πώς να το δεχτώ
όταν, αλύπητα η ψυχή χτυπιέται απ' το δρολάπι
και μόνη μου έγνοια, απ' τ' όνειρο, στο πέλαο να ριχτώ;

- Μια θάλασσα είναι τ' άδικο που πλημυρίζει εντός σου.
- H αγάπη, δεν είν' ένδυμα μεμιάς να την πετάς!
Ντύσου με κείνα π' αγαπάς και στ' όνειρο καμώσου.
Ίσιωσε τ' ώριο ανάστημα και μη παραπατάς.

Κάποτε, φτάσε αντίκρυ μου και στα "Γιατί" μου στάσου.
Στο λαβωμένο βλέμμα μου δες τι καλά θωρείς.
- Ίσκιος προβάλεις κι άμαθος κομπάρσος του θιάσου.
- Με δίχως οίκτο, με πετάς ξανά και με αναιρείς.

- Σε ντύνω μάρμαρο λευκό μια σπιθαμή απ' το χώμα.
- Σε ραίνω ευχές και μύρα μου γι' αποχαιρετισμό.
- Άνοιξη και δεν πρόλαβες να μ' ασπαστείς το σώμα.
- Τρις που πονώ, ανεπίτρεπτα γι' αυτόν τον χωρισμό.

- Tην Άνοιξη που σου χρωστώ σ' την ενεχυριάζω.
- Οι επιταγές σου ακάλυπτες γι' αυτό πέρα κινώ.
Τα σ' αγαπώ σου, μάλαμα φθηνό τώρα π ' αλλάζω
και τ' ανταλλάζω, ψάχνοντας για κάτι αληθινό...

©Γιώργος Ν. Μανέτας