Παραμυθένια όνειρα

Δεν είν' η αγάπη, που πενθεί.
Τ' όνειρο δεν πεθαίνει...
Τι κι αν τ' ορίσαν, μερικοί...
Μπορεί και πάλι απ' την αρχή
τ' όνειρο ν' αναφαίνει.

Η αγάπη στέκει ακλόνητη,
θεριό είναι, δεν νικιέται...
Δεν κάνει πίσω, αν το ζητά
αυτός που νοιώθει κι αγαπά,
που θέλει ν' αγαπιέται.

Λύκους δεν έχει τ' όνειρο
και κοκκινοσκουφίτσες...
Αντρειεύεται κι ορθώνεται!
Μηδέποτε κορδώνεται
κι αναληθώς σ' αρνιέται.

Δεν απειλείται, ο έρωτας.
Μηδέ λύκους, φοβάται...
Στοιχειό είναι κι όταν το ποθεί
η λογική δεν ευσταθεί...
Το αντίθετο νικάται.

Κτήση δεν είναι κανενός
η αγάπη, να χαλιέται.
Δεν είναι αμνήμων η ψυχή...
Στερνή άμα θες σου στέλνει ευχή...
μα δε που σ' απαρνιέται!

Αιώνια μέσα στ' όνειρο
σου υπόσχεται, να φέρει....
Όποια κι αν είν' η απόφαση...
μαθές κι ακόμα η πρόφαση...
Πως αγαπάς το ξέρει...

©Γιώργος Ν. Μανέτας