Αυτογνωσία

Ξαρματωμένος, πάλι, απόψε ταξιδεύεις
μέχρι πού φτάνουνε τα όρια, του μυαλού.
Τ' άλλοτε πίσω, τα θυμάσαι και υποφέρεις,
η κρίση, λέγοντας, πως λάθεψε απ' αλλού.

Κόσμους διασχίζεις μακρινούς κι άγνωρα μέρη
κι ως πού η σπουδή σου, θε να φτάσει ακόμη, λες.
Από τα χθες, πετάς σε μι' άκρη ό,τι δε χαίρει:
Πώς οι πτυχές και πώς σε απρίσαν οι αφορμές.

Ένα ταξίδι μακρινό στο πού και πότε.
Έν' ανεπίστρεπτο, με θρήνους και οιμωγές.
Είναι τ' αέναα - τ' αδιάφορα, τα τότε,
που εξαργυρώνουν τα όποια λάθη, οι επιλογές.

Διαβάτης μόνος, στους στενούς κι έρημους δρόμους.
Μέσα στ' απόμακρα του κόσμου σου, οι σιωπές.
Ψεύδη κι αλήθειες, σου βαρύνανε τους ώμους.
Της μοναξιάς σου οι σκέψεις θύμησες πολλές.


©Γιώργος Ν. Μανέτα