Ελπίδα

Ξέμαθα πια να σ' αγαπώ,
να σε ποθώ πώς είναι.
Να θέλω να ονειρεύομαι,
εύοσμε ανθέ μου, κρίνε.

Τα χέρια σου πώς να κρατώ.
Να σου φιλώ τα χείλη.
Μέσα στα μάτια να κοιτώ,
ξημέρωμα και δείλι.

Ξέχασα, αγνή δροσοσταλιά.
(Καημέ, δίχως πια τέλος...)
Ούτε πώς πόνεσε η πληγή
απ' του Έρωτα το βέλος.

Έσβησε η φλόγα, η χαρά,
η προσμονή, το πάθος.
Πώς η ψυχή να λαχταρά,
να νοιώθει, κατά βάθος.

Όμως... κάθε τι χάνεται,
που λες τέλειωσε - φτάνει,
μπορεί μια σκέψη, μια στιγμή,
να σου το αναθερμάνει.

©Γιώργος Ν. Μανέτας