Σωσμός

Εσύ της Άνοιξης ο ανθός και τ' όπλο του πολέμου.
Εσύ η ζωή κι ο θάνατος· εκεί που η απανεμιά
ψίθυρος γίνεται χρηστός, στο πέρασμα του ανέμου.
Πού γίνεται, η ζωή σωσμός - με την ανασαιμιά.

Θύσανος θάλασσας βαθιάς κει που ξεσπά η αχτίδα.
Πού ρεύει τ' άρωμα στη γης ο πι' όμορφος ανθός.
Παρηγοριά τι σκέφτηκες που δε νογά η γραφίδα.
Όσα που πόθησες· κι αυτά που φθόνησε ο βυθός.

Μιας ζωγραφιάς το σύννεφο σε πέλαγο του νόστου.
Καράβι δίχως άρμπουρο που βύθισε μεμιάς.
Στ' άπειρα πέρα σύμπαντα συ ναυαγός του αγνώστου.
Μελάνι, που δε γνοιάστηκε χαρτί της ερημιάς.

Κι ο Έρωτας! που σου ζητεί πριν να χαράξει η μέρα.
Σαν η ψυχή σου, να 'τανε νταντέλα - ο χωρισμός.
Μαύρο πανί, τι ζήλεψε και σ' άδραξε ο αέρας;
Θάλασσα; δίχως το κουπί, τι θα 'τανε ο σκαρμός;

©Γιώργος Ν. Μανέτας