Κυάνη

Καιρό σε ψάχνω μα δεν είσαι κει...
Απομακρύνεσαι και πια δεν σε νοιώθω.
Του εγωισμού μου, του πάθους το νόθο,
μου λέει πως σε θέλει, μ' αυτό δεν αρκεί.

Γι' αυτό με βάζει και πάλι να βρω
απ' όποια θάλασσα έχεις περάσει.
Χιλιάδες τα μίλια μου κι έχω γεράσει,
ρωγμή στης ψυχής σου να βρω τον αγρό.

Κι ενόσω, στ' αδιέξοδο αυτό παραβγαίνω,
μου λες παγιδεύτηκα στο χθες της ρωγμής.
Στα τόσα σύμπαντα που βγαίνω και μπαίνω,
δε σ' είδα να νοιάστηκες ή κάτι να πεις...

Να ξέρεις... πως ξέχασα το πρόσωπό σου.
Καιρό, που ξεθώριασες γιατί δεν θωρώ.
Στενάχωρο μου 'γινε να μη το μπορώ,
σε κείνο τ' ασύνορο να μπω τ' όνειρό σου.

Σε ψάχνω δυο μήνες, μα πού να σε βρω...
Με νόστο σε νοιάζομαι μα και μ' αγάπη.
Το πλοίο που βύθισε καθότι εξετράπη.
Την άνοιξη, που έμελλε να μη τη χαρώ.

©Γιώργος Ν. Μανέτας