H παιδούλα

 

Γίνεται κάτι, μέσα μου...
Κάτι με αναστατώνει...
Μηδέ χαλάει την όρεξη,
μηδέ που με σκοτώνει.
 
Μήπως τ' αγόρι, που 'φερε
απ' το σχολειό στο σπίτι;
Μην κάτι λίγο, η θάλασσα;
Το φως του αποσπερίτη;
 
Μην το ταξίδι του μυαλού
που ανέγνοιαστο ήταν τόσο,
και τώρα, θέλησε μαθές
σε στίχο ν' αποδώσω;
 
Μην είν' ο έρωτας, που λεν;
Μην είναι η αγάπη;
Μαθές που τόνε γνώρισα,
μαθές, που μου 'πε κάτι...;
 
Μήπως... το χέρι που έπιασε;
Που κοίταξε στα μάτια;
Μη το ανάριο ανάστημα;
Τα γύρω και τα πλάτια;
 
Πάλι... μην είν' η ομορφιά;
Το γλυκολάλημά του;
Μην ήταν - ως με ασπάστηκε -
το γλυκοφίλημά του;
 
Μα... κάτι ήταν! κάτι τι..;
Ίσως και να 'χω λάθος...
Μ' αυτό που νοιώθω μέσα μου...
το λαχταρώ με πάθος!

 

©Γιώργος Ν. Μανέτας