Μοίρες

 

Παιδί γλυκό απ' τα σπλάχνα μου,
παιδί μου αγαπημένο,
που όσο καιρό θα χρειαστεί
σα μάνα θα προσμένω,
 
που σαν γεννήσω, θε να ρθούν
οι Μοίρες να διαλέξουν
κάθε χαρά και βάσανο,
κάθε στιγμή να πλέξουν:
 
Τρεις μέρες, πρέπει, ακοίμητη
για να μπορώ ν' ακούσω
πόσα για σένα τα καλά
κι αν πρέπει ν' αντικρούσω,
 
ν' ασκήσω ως μάνα τη γητειά,
για να σε λυπηθούνε,
για να μου πουν, αγάπη μου,
τ' άδικα τόσα πού 'ναι.
 
Σ' τα λέγω πριν να γεννηθείς,
καλά για να τ' ακούσεις,
πως δεν είν' εύκολη η ζωή,
πως θα 'χεις να προσκρούσεις
 
μιας κι όλα είναι παράξενα,
και τ' άδικα είναι τόσα,
που σαν τ' ακούσεις, δεν θα θες
να μάθεις κι άλλα πόσα.
 
Μη βιάζεσαι, ματάκια μου.
Γιατί κλωτσάς; Τι θέλεις...;
Σιγά! σε λίγο θα γενείς...
Σε λίγο... θ' αναστέλλεις...

 

©Γιώργος Ν. Μανέτας