Aπουσίες

Σαν έφυγε, στέκω αδειανή
κι από τον έρωτα ορφανή,
και κλαίω και συλλογιέμαι
πώς φτάσαμε στ' αποψινά
κι ο πόνος πια με κυβερνά,
καθώς δεν αγαπιέμαι;

Η ζήλεια, τρώει το μυαλό
κι άλλο δε σκέφτομαι καλό,
παρά να πάω να πέσω
πού ακροβατούνε τα γαλιά
με χάρη και ανεμελιά.
Ή τη θηλιά να δέσω.

Κι έπειτα; Εγώ μέσα στη γης
λες και θα νοιάζεται κανείς!
να θέλει, ν' αγαπήσει...
Σιωπή. Με άνοο το μυαλό,
δίχως να νοιώθω τι αγαπώ,
και τι 'θελα μισήσει.

Ω! πόση να 'ν' η αποθυμιά,
στη σκοτεινή την ερημιά,
στην κλίνη τη νωπή μου;
Στερνό λιβάνισμα ο αχός.
Δίχως μ' αυτόν πια - δυστυχώς -
θ' ακούγεται η σιωπή μου....;

©Γιώργος Ν. Μανέτας