Το θάμα

Και ήρθες! κατά την Άνοιξη,
για να μου πεις... πως φεύγεις...
Για να μου πεις πως τέλειωσε
και πια... θα μ' αποφεύγεις.

Για μια στιγμή, μου φάνηκε
πως σε άγνωστη, μιλούσα....
Σαν και να μην υπήρξαμε...
Σαν και να μη αγαπούσα...

Να 'ξερες πώς ταράχθηκα!
Τι στεναχώρια, πήρα...
Όμως, ποτέ δε θύμωσα
και μάλιστα, σ' εξήρα.

Δεν με πειράζει, αγάπη μου...
Πάντα καλά συ να 'σαι...
Να μη στενάχωρα περνάς
και να μη μου λυπάσαι

γι' αυτά, που οι Μοίρες ζήλεψαν...
Που τέλειωσε, το θάμα...
Εγώ, να ξέρεις... σ' αγαπώ
στο χώρια και στο αντάμα.

©Γιώργος Ν. Μανέτας