Κάτι θα μείνει…
Από μι’ αγάπη, βάλλομαι…
Νείρομαι φως κι αγάλλομαι,
τι σου 'ναι η σκέψη
που θέλει αγάπη και κορμί
να 'χουν των νιάτων την ορμή,
για να σου γνέψει.
Και λέω, στης σκέψης τη ροπή,
μην είναι η σκέψη σου, ντροπή;
Ποιος θα πιστέψει
όσο επιδέξια κι αν χτιστεί…
Άμα η αγάπη, δεν χριστεί,
ανάξια κλείνει
κι ο λόγος· σμίλη που διψώ –
κορμί Αφροδίτης και λειψό:
Κάτι θα μείνει…
©Γιώργος Ν. Μανέτας
