Η επιστροφή

Στη Δήμητρα - Λιζέτε


Κέρκυρα:

Σε ξαναβρήκα, μάνα,
ντυμένη Κυριακάτικα
και με ζακέτα την άνοιξη,
να με καλωσορίζεις.

Εγώ είμαι! η κόρη της Ναυσικάς,
του Αλκίνοου και της Αρήτης.
Πάππους μου, ο Ναυσίθοος.
Ο θείος Δημόδοκος,
πριν με βαφτίσει, Δήμητρα,
μου μήνυσε να σου πω, πως
από των σπορέων τις μυστικές τελέσεις,
επίγονος είμαι.
Πως είμαι το συγγενές και γονιδιακό όμοιο
με καταγωγή αρχαιόπρεπη.
Συνέχεια της λαλιάς του Ομήρου,
κυοφορούσα τα παρελθόντα.

Θέλω να σ’ αγκαλιάσω, μάνα,
μα τα χέρια τα 'χασα στην Υπέρεια
πολεμώντας τους Κύκλωπες.

Θέλω να σε φιλήσω, μάνα,
μα δε νιώθω
τα οξειδωμένα από το χρόνο πια, χείλη.

Θέλω να κλάψω, μάνα,
μα τα δάκρυα της λήθης
όγκοι λίθινοι στους δακρυγόνους.

Θέλω να σε κοιτάξω, μάνα,
μα τ’ αφαίρεσα
μην αντέχοντας άλλο το άδικο.

Εγώ είμαι, μάνα. Η κόρη της Ναυσικάς, -
μπορεί και Αταλάντη
παρμένη από τ’ άρμα της Μήδειας
ή της Αργούς του μονοσάνδαλου:
Μπορεί και να με καθυστέρησαν οι πόλεμοι.
Οι Συμπληγάδες!

Ίσως και να μην επαρκούσε ο χρόνος,
μάνα.
Πότε να θάψεις τόσους νεκρούς…;

©Γιώργος Ν. Μανέτας

http://georgemanetaspoema.blogspot.com/