Αποσβέσεις
Οι μεγάλοι έρωτες ενέχουν ποίηση
Το βλέμμα εκείνο το στερνό κρατώ για φυλαχτό
κι έχω τ’ αχνάρι - χάδι σου, στο σώμα τιμημένο.
Παίρνω χαρά να καρτερώ και να σε περιμένω.
Κι όπως για σένα ο νους ορά κι ακοίμητος θωρεί
και ταξιδεύει αδιάκοπα στις κορυφές, στα πλάτια,
η νύχτα ισκιώνει μου το νου και μου σφαλά τα μάτια.
Κι έτσι, ως βυθίζει το κορμί στον ύπνο σιωπηλά,
τείνω το χέρι μου, μα δεν αρκεί για να σε φτάσω.
Έρπω το σχήμα μου θολό, το αχνό σου να προφτάσω.
Κι όταν πια φτάνει μου η στιγμή να σ’ έχω γι’ αγκαλιά,
μοιάζεις στο φως του αυγερινού να μην είσαι που ξέρω.
(Να μάθεις ήθελα το πώς, κι όσα για σε υποφέρω...)
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Το βλέμμα εκείνο το στερνό κρατώ για φυλαχτό
κι έχω τ’ αχνάρι - χάδι σου, στο σώμα τιμημένο.
Παίρνω χαρά να καρτερώ και να σε περιμένω.
Κι όπως για σένα ο νους ορά κι ακοίμητος θωρεί
και ταξιδεύει αδιάκοπα στις κορυφές, στα πλάτια,
η νύχτα ισκιώνει μου το νου και μου σφαλά τα μάτια.
Κι έτσι, ως βυθίζει το κορμί στον ύπνο σιωπηλά,
τείνω το χέρι μου, μα δεν αρκεί για να σε φτάσω.
Έρπω το σχήμα μου θολό, το αχνό σου να προφτάσω.
Κι όταν πια φτάνει μου η στιγμή να σ’ έχω γι’ αγκαλιά,
μοιάζεις στο φως του αυγερινού να μην είσαι που ξέρω.
(Να μάθεις ήθελα το πώς, κι όσα για σε υποφέρω...)
©Γιώργος Ν. Μανέτας
