Κύριε...
εμείς οι καλοκάγαθοι,
ευλαβείς δούλοι σου,
Σε χαιρετούμε.
Πανάγιο βρέφος, φέτος
δεν κάναμε πολέμους
μηδέ ασεβείς και ανειλικρινείς
ήμασταν.
Από τ’ ασημόφτιαχτα και χρυσοποίκιλτα
της εικόνας Σου, δεν κερδίσαμε,
μηδέ των Αγίων τα λάβαρα
περιφέραμε άσκοπα
και με δόλο.
Μάθαμε, Κύριε, καταλάβαμε
και ρητά ακολουθήσαμε.
Άξιοι πια είμαστε
χωρίς έπαρση και μωρία,
χωρίς φθόνο, χωρίς πρόθεση.
Κύριε… χορτάσαμε!
Των οφθαλμών μας η πείνα,
προσπέρασε!
Μη σκιάζεσαι, για εμάς.
Αργότερα, κατά την άνοιξη,
θα Σε σταυρώσουμε.
ευλαβείς δούλοι σου,
Σε χαιρετούμε.
Πανάγιο βρέφος, φέτος
δεν κάναμε πολέμους
μηδέ ασεβείς και ανειλικρινείς
ήμασταν.
Από τ’ ασημόφτιαχτα και χρυσοποίκιλτα
της εικόνας Σου, δεν κερδίσαμε,
μηδέ των Αγίων τα λάβαρα
περιφέραμε άσκοπα
και με δόλο.
Μάθαμε, Κύριε, καταλάβαμε
και ρητά ακολουθήσαμε.
Άξιοι πια είμαστε
χωρίς έπαρση και μωρία,
χωρίς φθόνο, χωρίς πρόθεση.
Κύριε… χορτάσαμε!
Των οφθαλμών μας η πείνα,
προσπέρασε!
Μη σκιάζεσαι, για εμάς.
Αργότερα, κατά την άνοιξη,
θα Σε σταυρώσουμε.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Αρετή και Κακία
Τον τελευταίο καιρό, και σχεδόν πάντα πλησιάζοντας οι ημέρες της Γέννησης ή της Σταύρωσης
και Ανάστασης του Θεανθρώπου, γίνεται λόγος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για τα προς τον Θεό
και την πίστη θέματα με μένος και απόλυτη μηδενιστική διάθεση. Με αφορμή λοιπόν, αυτής της διατύπωσης και διαπίστωσης, ενημερώνω τους άνοες λέγοντας, πως απαξιώνοντας την από Θεού κληρονομημένη ελληνορθόδοξη χριστιανική πίστη, απαξιώνεται νοητικά άρα και ηθικά η ίδια μας η ύπαρξη. Η ίδια η ζωή.
Από την αρχή της δημιουργίας του, ο άνθρωπος φειδωλός προς τους θεούς του, μέμφεται ή συναινεί κατά το δοκούν πότε φρουρός άγρυπνος των Θείων και πότε κοιμήσης και συμπλεγματικός στα προς αυτόν αγγιζόμενα. Ο κατ’ εξακολούθηση υπότροπος και με διάθεση μυωπική, άνθρωπος, είναι ο δισχιλιετής νάνος μίας υστερόβουλης συλλογιστικής προκειμένου, να συμπαρασύρει σ’ έναν άλογο κόσμο ικανούς μα ευάλωτους, και προς αυτόν να τους εξωθήσει κατευθύνοντάς τους προς μία διεργασία ατομικής υπολογιστικής σκέψης με μόνο γνώμονα τα όποιας μορφής κέρδη. Θα μπορούσαν να ειπωθούν τα πλείστα όσα γι’ αυτόν, αλλά δεν είναι των ημερών και της αυτής στιγμής, καθώς ανάξιος είναι.
Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται ο αγωγός Άνθρωπος, της κατάθεσης, – όχι ο κατ΄ ευφημισμό διάττοντας αστέρας
της ευεργεσίας και χορηγίας, μα ο συλλογικός και συμμετοχικός, ο προς τον άνθρωπο της ευθύνης ευμενής.
Αυτός, γίνεται ο νοητός ιχνηλάτης της αλήθειας, αξιώνοντας την ηθική, ορθοδομώντας τα δίκαια, πνευματώνοντας
και λυτρώνοντάς μας από κάθε διαβολή. Αυτός ο άνθρωπος, ο κατ’ εικόνα Χριστού ταπεινός, είναι ο αυτόπτης του ζυγού
της απανθρωποποίησής μας μάρτυρας. Και θρηνεί…
Άρα, μένει σε μας, να επιλέξουμε και να αποφασίσουμε, – στο ίδιο δηλαδή ερώτημα που έθεσε και ο μυθικός Ηρακλής στον εαυτό του: «Ποιο δρόμο; της Αρετής ή της Κακίας;» και τελικά να συναποφασίσουμε ποιον δρόμο, ποιον άνθρωπο και ποια κοινωνία, θέλουμε. Τον Άνθρωπο της ηθικής και ενάρετης σκέψης, ή τον άνθρωπο νάνο, της απαξίας και διαβολής.
Αναμφισβήτητα, ο της Αρετής ή ορθής πίστης αυτός δρόμος, ορθοτομεί την ψυχή και ουρανώνει τον άνθρωπο. Βέβαια,
ο δρόμος της θέωσης και τελείωσης είναι δύσβατος, αλλά και άκρα αντίθετος προς την Κακία…
Η επιλογή, δική μας… Καλές γιορτές
©Γιώργος Ν. Μανέτας
