Διαβάτη...

κι αν είν' ο δρόμος σου, τραχύς και θέλεις ν' αποστάσεις,
ίσκιο να βρεις πριν να διαβείς τις μακρινές εκτάσεις,
στάσου και πάρε ανασεμιά βαθιά, να σε λυτρώσει,
κι απ' τα λευκά τα γιασεμιά του λόγου μου, τη χρώση

άλλοτε δες, τα γαληνά κι άλλοτε τα εξημμένα.
Τον πόνο δες και τι περνώ, φορές και ηθελημένα.
Δες τον ιδρώτα της ψυχής και τ' άλλα της καρδιάς μου.
Για τ' άδολο, μου δώσανε τα πάλλευκα φτερά μου

και για τ' αγνό, με χρίσανε μέσα μου αγάπη να 'χω,
να ραίνω με τις λέξεις μου το κάθε τι μονάχο.
Να κλώθω ρίμες ξαίνοντας, να υφαίνω, να μαντάρω!
και να τελειώνω ξέροντας ποια δάκρυα να γραδάρω.

Γι' αυτό, διαβάτη, κι αν τραχύς κι αν όλο εμπόδια, ο δρόμος,
στάσου σιμά ν' αφουγκραστείς, πολύωρα ή συντόμως
κι ένα σου υπόσχομαι, απ' αυτά αδιάφορο δεν έχει:
κάτι, σε τούτα τα γραπτά, θα βρεις να σ' απαντέχει.


©Γιώργος Ν. Μανέτας