Ανεκπλήρωτο
Με κατατρέχει ο χρόνος,
για ν’ αποδώσω
τ’ ακέραιο ποίημα
της αγάπης.
Ό,τι θυμάμαι απ’ το χθες
είσαι
στο χιόνι μια πατημασιά
που ο ήλιος ζήλεψε
πριν προλάβει το σούρουπο
να περισώσει.
Κι εγώ…
Εγώ πέτρα τώρα χιλιόχρονη
δίχως πια χέρια για ένα χάδι.
Δίχως πια σώμα πού ψυχή
για ν’ αποδώσω
τ’ ακέραιο ποίημα
της αγάπης μας
©Γιώργος Ν. Μανέτας
