Από μι’ αγάπη, βάλλομαι…
Νείρομαι φως κι αγάλλομαι,
τι σου ‘ναι η σκέψη

που θέλει αγάπη και κορμί
να ‘χουν των νιάτων την ορμή,
για να σου γνέψει.

Και λέω, στης σκέψης τη ροπή,
μην είναι η σκέψη σου, ντροπή?
Ποιος θα πιστέψει

όσο επιδέξια κι αν χτιστεί… 
Άμα η αγάπη, δεν χριστεί,
ανάξια κλείνει

κι ο λόγος· σμίλη που διψώ – 
κορμί Αφροδίτης και λειψό:
Κάτι θα μείνει…

©Γιώργος Ν. Μανέτας